Da bi se lakše razumelo ono o čemu je reč u ovoj knjizi[h3]UKRATKO O USTAŠAMA, NDH, POGLAVNIKU I O „MITU KOJI TREBA DA IŠČEZNE“[/h3]
Ustaše su pripadnici pokreta fašističkog karaktera — ultra-nacionalističkog i terorističkog smera, velikohrvatske orijentacije; (ustaša, inače, znači ustanik).
Posle završetka I svetskog rata i sloma Austro-Ugarske, ujedinjuju se južnoslovenski narodi u zajedničku državu — Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca — potonju Jugoslaviju. Ali, nasuprot tendenciji zajedničkog života ovih naroda u zajedničkoj državi, postoji u Hrvatskoj i ekstremno šovinistički smer, čiji je najizrazitiji predstavnik, u to vreme, advokat dr Ante Pavelić. U sprovođenju svoje politike on se, sa svojim pristalicama, oslanja na anti-jugoslovenske — revanšističke i iredentističke — krugove Italije, Mađarske, Bugarske (BMRO), na austrijske legitimiste, a docnije na revanšističke snage u Nemačkoj. Krajem oktobra 1928. godine Ante Pavelić osniva ilegalni „Hrvatski ustaški pokret“, čiji program je:
„izdvajanje Hrvatske iz Jugoslavije u samostalnu „veliku Hrvatsku“ — državnu tvorevinu koja bi osim Hrvatske obuhvatala još i Bosnu, Hercegovinu i Srem — s tim što bi srpski (pravoslavni) živalj sa pomenutih teritorija bio nasilno eliminisan“.
Posle emigriranja iz Jugoslavije (1929), Pavelić u inostranstvu okuplja ustašku emigraciju i osniva ustašku terorističku organizaciju. Tada se u Mađarskoj, Italiji i Austriji — u ustaškim centrima i logorima — ustaše obučavaju za vršenje terorističko—diverzantskih akcija. U emigraciji Pavelić razrađuje program ustaštva („ustav ustaša“ iz 1932. i „načela“, dopunjena 1941).
Iako u zemlji sasvim malobrojni, ustaše su se uoči II svetskog rata infiltrirali u Hrvatsku seljačku stranku, gde su intenzivno radili na pridobijanju njenih desnih, separatističkih elemenata. Njihova tajna uporišta u zemlji su neki katolički samostani i sjemeništa.
Uoči izbijanja rata između Nemačkog Rajha i Kraljevine Jugoslavije, ustaše u Toskani obrazuju „ustašku vojsku“ od nekoliko stotina svojih pripadnika i prebacuju se na italijansko-jugoslovensku granicu. Takođe i germanska grupa ustaša, koja je u Austriji bila obrazovala „hrvatsku legiju“, tada pojačava antijugoslovensku propagandu.
U kratkotrajnom aprilskom ratu (od 6. do 17. aprila 1941, između Jugoslavije na jednoj strani i nacističke Nemačke sa njenim saveznicima — Italijom, Mađarskom i Bugarskom — na drugoj strani) Jugoslavija je poražena. No još pre nego što je Jugoslavija u celosti okupirana, ustaše — pod zaštitom i uz pomoć okupatora, nacista i fašista — dolaze na vlast (na teritorijama Hrvatske, Bosne, Hercegovine i Srema) i već 10. aprila 1941. proglašavaju (na tim teritorijama) marionetsku i kvislinšku državnu tvorevinu — Nezavisnu Državu Hrvatsku (NDH), na čijem je četu Ante Pavelić kao njen vođa — „poglavnik“.
Sa uspostavljanjem ustaške vlasti, započeo je u NDH besomučan teror. Od sredine 1941. do kraja aprila 1945, Pavelić ostvaruje svoj plan istrebljivanja Srba. Ostvarenju toga cilja bio je podređen {9} celokupan vojni i administrativno-policijski mehanizam NDH. Po kratkom postupku je objavljeno nekoliko desetina surovih zakona, kojima je pravno uobličena ustaška zločinačka politika. Ustaše su vršili strahovite masovne pokolje Srba, ali i Jevreja i Cigana, kao i onih Hrvata koji ustašama nisu bili naklonjeni (jugoslovenski orijentisani građani, antifašisti, zarobljeni partizani). Nezamislivom teroru i masakru bio je naročito izložen pravoslavni (srpski) živalj, a masovne egzekucije su na svirep način sprovođene u više koncentracionih logora, koji su ustaše organizovali u NDH, po ugledu na nacističke koncentracione logore. Najveća među takvim „tvornicama smrti“ u NDH je Jasenovac.
Po završetku II svetskog rata izvestan broj ustaških glavešina je uspeo da pobegne iz zemlje. U inostranstvo je, takođe 1945. pobegao i Pavelić i, uz pomoć visokog katoličkog klera, prebačen u Argentinu. Tako je jedan od najkrvoločnijih ratnih zločinaca proživeo svoj vek nekažnjen od ljudi za satanska zla koja je među njima prouzrokovao; ovaj Hitlerov vršnjak umro je u Madridu 1959. od posledica atentata izvršenog na njega. Gotovo svi prebegli ustaše nastavili su iz emigracije svoju terorističku aktivnost.
Prema skraćenici naziva zloglasne ustaške Nezavisne Države Hrvatske — NDH (čitaj: en, de, ha) prozvana je ova marionetska državna tvorevina — Endehazija, a njeni vlastodršci i pristalice — endehazijati.
U Evropi su sačuvani ili rekonstruisani svi veći koncentracioni logori — logori smrti — iz vremena II svetskog rata, za podsećanje budućim pokolenjima, da se nikada više ne ponovi slična tragedija uništavanja drugih.
Na teritoriji bivše NDH, tragove ovih monstruoznih tvorevina izopačenog uma i nezamislivih strahota u njima „trebalo“ je zbrisati — ili bar postepeno uklanjati i stalno smanjivati — kako bi sve to izbledelo u sećanju savremenika, te malo-pomalo bilo predavano zaboravu; da bi se potom svesti Kajinovih potomaka moglo sugerirati da je sve to „preuveličavano“, čak da se radi o „mitu koji treba da iščezne“ — da se radi o „historijskim falsifikatima“ i „tendencioznim izmišljotinama“!
I danas su nesmanjena nastojanja da se umanji težina zločina —da se prevuče koprena preko genocida koji je nad srpskim narodom vršen u doba zloglasne NDH. U napisima sadašnje ustaške emigracije može se pročitati tvrdnja: „Navodna hrvatska zlodjela nad Srbima su vajkada bila umjetno napuhana“(!) Ali, na žalost, i u katoličkoj štampi u zemlji čitamo npr. da je „važno svijetu obznaniti da je broj jasenovačkih žrtava barem deset puta manji(!) da je među njima vjerojatno (tek) trećina pravoslavnih(!) i napokon, da je (tobože) među jasenovačkim kosturima još neutvrđen ali nemali broj likvidiranih pripadnika odreda oružanih snaga NDH (ustaša) zarobljenih kod Blajburga“ (kada su na kraju rata 1945, zajedno sa vojskom okupatora bežali iz zemlje — prim.)!
Pored toga, konstruišu se i naveliko podmeću apsurdne tobože „srpske veze“ o genocidnosti hrvatskog naroda i katoličke Crkve u Hrvata, da bi se onda, braneći se od toga — što niko zdrave pameti i ne tvrdi — proturali proustaški stavovi.
U Jugoslaviji inače, sve do kraja sedamdesetih godina, ustaški zločini izvršeni nad nedužnim srpskim življem u II svetskom {10} ratu bili su tabu tema. Takođe, u toku prvih dvadeset posleratnih godina nije učinjeno ništa za očuvanje autentičnih ostataka nekadašnjih ustaških koncentracionih logora. A onda je najveća fabrika smrti u ustaškoj „državi“, koncentracioni logor Jasenovac — po broju žrtava treći, a po užasu i patnjama zatočenikā prvi logor u porobljenoj Evropi u toku II svetskog rata — pretvoren u park hortikulture, u kome su autentične ostatke zamenili alegorija i simbol. Takav stav omogućio je potonju malverzaciju činjenicama, odn. višestruko umanjivanje izvršnog zločina genocida. Veoma je simptomatično, takođe, da — iako je u Ženevi još 1945. bila organizovana izložba o Jasenovcu — danas u arhivi Ujedinjenih nacija o ratnim zločinima nema ništa o tome logoru smrti!
Međutim, strani istoričari — ničim sputavani — u međuvremenu su objavili, mahom na nemačkom, italijanskom i francuskom, više knjiga i drugih publikacija koje se bave, kako sami autori primećuju, „zločinom kakav svet do tada nije video“.
Na savesti ljudi među kojima je ponikao nacizam je teško breme — ono bi nestalo kad bi svet mogao da zaboravi strahote nacističke vladavine. Slično je i sa ustaštvom u odnosu na sredinu iz koje je ono poniklo. Jedino tako se, bar donekle mogu objasniti posleratna sistematska i uporna nastojanja određenih krugova za brisanjem krvavih tragova i poricanjem strahota — nastojanja da se umanji težina zločina koji su se dešavali u ustaškoj NDH 1941-1945. No „ono što je učinjeno, ne može biti neučinjeno“ —
