donnie_yen
speci kastraveci
Nga: Kastriot Myftaraj
Zbatimi i planit serb për ndarjen e Kosovës do të lehtësohet ose vështirësohet varësisht konceptit që ka Serbia për ndarjen. Pyetja është nëse Serbia e shikon ndarjen si mënyrën për zgjidhjen përfundimtare të konfliktit historik serbo-shqiptar, sipas modelit gjermano-francez, apo si pjesë të agjendës historike serbe për shpërbërjen e nacionit (kombit) dhe të shtetit shqiptar, në emër të aspiratës historike serbe për të dalë Serbia në Detin Adriatik? Në përgjigjen e kësaj pyetjeje, një premisë përcaktuese është ajo që ka të bëjë me kontekstin gjeopolitik në të cilin Serbia e shikon ndarjen e Kosovës. Ndarja mund të arrihet dhe të funksionojë vetëm nëse bëhet fjalë për pajtim mes Nacionalizmit Serb dhe Nacionalizmit Shqiptar, ashtu si pajtimi franko-gjerman ishte një pajtim mes nacionalizmit gjerman dhe atij francez. Pasiqë nacionalizmi gjerman dhe ai francez dështuan që ta sundojnë Europën në konflikt mes tyre, dhe të gjendur përballë rrezikut të përbashkët ruso-komunist, vendosën që të pajtohen për të dominuar Europën e bashkuar.
Në rastin serbo-shqiptar, nuk bëhet fjalë që dy nacionalizmat të pajtohen për sundimin e Ballkanit, madje as të atij perëndimor, por për interesin e përbashkët për mbrojtjen përballë Turqisë neo-otomane, e cila ka shpallur ambicjet e saj për finlandizimin e Ballkanit. Marrëdhëniet mes Serbisë dhe Turqisë neo-otomane sot në dukje janë shumë të mira, aq sa mund të thuhet se marrëdhëniet serbo-turke nuk kanë qenë kurrherë kaq të mira që prej vitit 1435 kur Sulltan Murati II u martua me princeshën serbe Mara, vajzën e despotit të Serbisë, Gjuragj Brankoviç, me ç’ rast u arrit deri tek aleanca serbo-otomane. Por pushtimi i Serbisë nga Imperia Otomane erdhi në 1459, do të thotë 24 vite pas kësaj martese politike. Kjo të josh që të bësh një parashikim historik sipas shembullit të Princit Bismarck. Dy vjet pasi Perandori gjerman Wilhem II e pati larguar Bismarck-un nga pushteti, në takimin e fundit që patën këta të dy, ish-kancelari i hekurt e paralajmëroi sundimtarin se:
“Jena erdhi njëzet vjet pas vdekjes së Frederikut të Madh; shkatërrimi do të vijë njëzet vjet pas vdekjes sime nëse gjërat shkojnë kështu”. (Alan J. P. Taylor, “Bismarck: the man and Statesman”, “Alfred A. Knopf”, New York 1969, f. 264)
Bismarck këtu e kishte fjalën për Betejën e Jenës të vitit 1806, ku Prusia u mund nga Franca e Napoleonit, me ç’ rast Prusia kapitulloi dhe ra nën tutelën e Francës. Prognoza e Princit Bismarck rezultoi të ishte çuditërisht e saktë. Bismarck vdiq në 30 korrik 1898. Gjermania nënshkroi armëpushimin në Luftën e Parë Botërore, në 11 nëntor 1918. Pra katastrofa erdhi 20 vjet e 102 ditë pas vdekjes së Princit Bismarck! Lideri serb Sllobodan Millosheviç, në 1989, në celebrimin e 600 vjetorit të Betejës së Fushë-Kosovës, dha të kuptohet se Serbisë i duhej të luftonte përsëri për t’ u mbrojtur nga rreziku turko-islamik. Në fakt, vetëm pak kohë pasiqë Millosheviç mbajti këtë fjalim, Presidenti turk Ozal foli për botën turke nga Adriatiku në Murin e Madh Kinez, çka u quajt Neo-Otomanizëm. Në 2001, në kohën që Millosheviç arrestohej dhe dërgohej në Hagë një studiues turk, Ahmet Davutoglu, botoi librin me titull “Thellësia strategjike: pozita ndërkombëtare e Turqisë”, që është elaborat i Neo-Otomanizmit. Millosheviç duket se kishte gjithë të drejtën që në 2006, para vdekjes të profetizonte si Bismarck: “Beteja e Fushë Kosovës e vitit 1389 erdhi 34 vjet pas vdekjes së Stefan Urosh IV (Stefan Dushan), në 1355. Katastrofa do të vijë e shumta 34 vjet pas vdekjes sime”.
Nëse liderët e sotëm dhe të ardhshëm serbë e kuptojnë këtë gjë, atëherë do të arrihet deri tek aleanca e nacionalizmit serb dhe nacionalizmit shqiptar, përballë rrezikut të përbashkët neo-otoman. Serbia duhet ta kuptojë se nëse në shekullin XXI ky vend do të gjendet përsëri përballë një rreziku jetik neo-otomano-islamik, nacionalizmi shqiptar do të jetë aleati i domosdoshëm i tij. Nacionalizmi shqiptar ka rrënjë skënderbegase, çka e bën atë në thelb antiislamik dhe armik të çdo trajte të re të otomanizmit. Serbia duhet ta kuptojë se nëse ardhmëria i ka rezervuar Serbisë një luftë të re për t’ u mbrojtur nga mësymja neo-otomane dhe islamike, nacionalizmi shqiptar do të jetë avanposti i kësaj lufte. Në rezistencën ndaj mësymjes neo-otomane në shekullin XXI popullsia që praktikon Islamin në Ballkan, qoftë boshnjake apo shqiptare, është armiku i përbashkët nacionit serb dhe atij shqiptar, i nacionalizmit serb dhe atij shqiptar. Ideologu i Neo-Otomanizmit, Davutoglu, i cilëson popullsitë “mbetje otomane” si bazën e politikës neo-otomane në Ballkan. Madje Davutoglu, në librin e vet nuk heziton që të shprehet hapur se xhamitë, tyrbet, medreset në Ballkan janë fortesa të strategjisë së Turqisë neo-otomane për depërtim atje: “Çdo xhami e shembur në Ballkan, çdo institucion islam i pakësuar, çdo element tradicional islam i asgjësuar në kuptim kulturor janë nga një gur themeli i shkulur prej ndikueshmërisë përtejkufitare të Turqisë në këtë zonë. Tashmë Turqia është e detyruar të prodhojë politika të mesme alternative që t’ i zënë vendin politikës së emigrimit të shndërruar në simbol të braktisjes së plotë. Është e pashmangshme që në themel të këtyre politikave të mesme të zërë vend mbajtja gjallë e kulturës otomano-islame në Ballkan”.(Ahmet Davutoglu: “Thellësia strategjike: pozita ndërkombëtare e Turqisë”, Shtëpia botuese Logos-A, Shkup 2010, f. 80-81)
Këto fjalë nuk i ka shkruar një njeri i çfardoshëm, por ai që një vit pas botimit të librit të tij, në 2002, u bë këshilltari për politikë të jashtme i kryeministrit turk, dhe që pas shtatë vitesh në këtë post u bë ministër i Punëve të Jashtme të Turqisë, post të cilin e mban dhe sot. Sipas këtij shtetari turk, institucionet religjioze, ato që quhen Bashkësitë Islame në Bosnjë-Herzegovinë, Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Serbi, me xhamitë e tyre, me muslimanët praktikues në këto vende, përbëjnë një aset strategjik neo-otoman. Kjo do të thotë se çdo musliman praktikues boshnjak dhe shqiptar është një ujk neo-otoman (ujku i Anadollit ka qenë për të krishterët simbol i otomanit). Përderisa doktrina neo-otomane nuk filloi me Davutoglu, i cili ishte vetëm elaborues i saj, por filloi me Presidentin “laik”, Ozal, duhet pritur që ajo të mos marrë fund me largimin nga pushteti të Davutoglu dhe Erdogan, por libri i Davutoglu të mbetet një manual për shtetarët turq në shekullin XXI. Në këto rrethana, urtësia gjeopolitike dhe gjeostrategjike këshillon një luftë preventive kundër bastioneve neo-otomane në Ballkanin Perëndimor. Serbia për shkak të ngarkesës historike që ka nga lufta në Bosnjë-Herzegovinë dhe Kosovë në dekadën e fundit të shekullit XX nuk mund ta ndërmarrë një luftë të tillë. Por nacionalizmi shqiptar mund ta ndërmarrë këtë luftë në Shqipëri, Kosovë dhe pjesën shqiptare të Maqedonisë, e cila do të jetë një luftë për deislamizimin total të trojeve shqiptare nëse ka mbështetjen edhe të nacionalizmit serb dhe të atyre qarqeve europiane që po bëhen gjithëherë e më të vetëdijshme për rrezikun neo-otoman dhe islamik në përgjithësi. Nacionalizmi shqiptar ka legjitimitetin për ta bërë këtë luftë se bartës të tij kryesorë janë njerëz si unë, pasardhës të atyre shqiptarëve të krishterë që u kthyen me dhunë në Islam gjatë pushtimit otoman. Islami ballkanas është bërë një version malinj i Sheherzades së përrallave të Njëmijëenjë netëve. Derisa tregon cdo ditë nga një përrallë të re për vlerat dhe tolerancën e tij, për kohën e artë otomane të mirëkuptimit religjioz, ashtu që të shpëtojë ekzistencën e vet, në anën tjetër punon paprerë për revanshin neo-otoman.
Nacionalizmi serb duhet ta kuptojë se në shekullin XXI aleanca me nacionalizmin shqiptar është e domosdoshme për të. Kjo aleancë është e nevojshme që Serbia dhe Shqipëria të vazhdojnë të ekzistojnë në 700 vjetorin e Betejës së Fushë-Kosovës, në 2089. Tekefundit çka ishte Beteja e Fushë-Kosovës në 1389. Atje Shqiponja e Bardhë serbe dhe Shqiponja e Zezë shqiptare, duke mos qenë në gjendje që të fluturonin për shkak se krahët e tyre qenë lënduar nga luftrat mesveti, dolën përballë Ujkut të murrmë të Anadollit, i cili nuk e pati të vështirë që t’ i shqyente. Por Shqiponja e Bardhë dhe Shqiponja e Zezë, nëse ushqejnë njëra tjetrën do të fuqizohen për të fluturuar dhe goditur Ujkun neo-otoman, ashtu siç dinë që të bëjnë shqiponjat. E gjithë kjo duket e vështirë që të ndodhë, por shqiponjat guxojnë. Mes Shqiponjës së Bardhë serbe dhe Shqiponjës së Zezë shqiptare qëndron mullënja (fjala “Kosovë” do të thotë “mullënjë”, një lloj zogu i zi). Mullënja mund të bëhet flija për celebrimin e aleancës së Shqiponjës së Bardhë dhe Shqiponjës së Zezë, zogu i mallkuar që do t’ i mbajë ato në një letargji historike deri kur të bëhen përsëri pre të ujkut të murrmë neo-otoman të Anadollit.
Nacionalizmi serb mund të ndërmjetësojë edhe për pajtimin mes nacionalizmit shqiptar dhe nacionalizmit grek. Greqia, e cila është vendi që më së shumti i është ekspozuar rrezikut neo-otoman, duhet të zgjedhë, nëse do pak më tepër tokë në Shqipërinë e Jugut, çka nuk duket që të jetë e nevojshme për një vend që ka 132 000 km² dhe një popullsi të plakur prej 11 milion banorësh, apo dëshiron një aleat të rëndësishëm në luftën kundër rrezikut neo-otoman. Do të jetë një ironi e madhe historike nëse Greqia arrin që ta marrë atë pjesë të Shqipërisë së Jugut që e quan “Vorio-Epir”, për të rënë pastaj Greqia nën sundimin neo-otoman! Nacionalizmi shqiptar është i kënaqur me një shtet shqiptar me rreth 50 000 km² të përbërë nga Shqipëria e sotme, Kosova dhe Maqedonia perëndimore. Ky shtet shqiptar do të bëhet avanposti i luftës preventive kundër neo-otomanizmit, me mbështetjen e vendeve fqinje dhe të Europës së vetëdijësuar për rrezikun islamik.
Pajtimi i nacionalizmit serb me nacionalizmin shqiptar do të zgjidhte dhe problemin e serbëve dhe shqiptarëve të Malit të Zi. Në Mal të Zi sot 30% e popullsisë janë deklaruar si serbë etnikë, por kjo shifër është definitivisht më e lartë, se shumë punonjës të administratës, policisë, ushtrisë janë detyruar që ata dhe familjet e tyre të deklarohen si malazezë që të mos humbin vendin e punës. Aleanca e serbëve dhe shqiptarëve në Malin e Zi do t’ i jepte fund iluzionit të ekzistencës së Malit të Zi si një shtet shumëetnik, që është bërë në dëm të serbëve dhe të shqiptarëve.
William Blake ka thënë: “The eagle never lost so much time, as when he submitted to lern of the crow”. Nuk është e nevojshme që për aleancën e nacionalizmit shqiptar dhe nacionalizmit serb të binden masivisht serbët dhe shqiptarët, mjaft që të binden ata që mund t’ i venë gjërat në lëvizje, në mënyrë vendimtare. Në Serbi njerëzit natyrisht se egërsohen kur dëgjojnë fjalën “nacionalizëm shqiptar”, por çka është sot nacionalizmi shqiptar, ai është kusht i domosdoshëm për mbijetesën e Serbisë në shekullin XXI! Pajtimi është një sfidë për shqiponjat, zogjtë vetmitarë, të cilët nuk durojnë madje as njëri-tjetrin. Pajtimi serbo-shqiptar, i cili para së gjithash do të jetë një pajtim i dy nacionalizmave, ka si parakusht pajtimin e intelektualëve nacionalistë. Do të ishte e dëshirueshme që një zë autoritar në Beograd, p.sh. Dobrica Cosic, i njohur si Ati i Nacionit Serb, t’ u bënte jehonë ideve të tilla. Pse të mos ndodhë kështu? Unë personalisht dëgjoj më me kënaqësi këngët e reperëve serbë për betejat e serbëve kundër terroristëve islamikë në Bosnjë-Herzegovinë, se kinse kënga atdhetare “Kënga Jonë” e grupit “Jericho” nga Prishtina, e mbushur me turqizma. Natyrisht se unë pres që shumëkush do të më thotë se Dobrica Cosic ka thënë këtë dhe atë për shqiptarët. Unë e di se çka ka thënë Cosic për shqiptarët. Por unë e di se shqiponjat guxojnë të kapin majat, dhe pajtimi serbo-shqiptar është një majë e historisë, e denjë për shqiponjat që të guxojnë. Eagle dare, siç thotë fjala. Cosic më mirë se cilido serb e ka të qartë se pajtimi serbo-shqiptar, pajtimi mes nacionalizmit serb dhe atij shqiptar, do të jetë një pajtim mes Serbisë së Shenjtë dhe Shqipërisë së Shenjtë- Cosic e di mirë se çka duan të thonë këto dy fjalë.
“Nacionalizëm” sot është një fjalë e keqe në fjalorin zyrtar politik ndërkombëtar. Por ekzistenca e Neo-Otomanizmit bën legjitimë ekzistencën e nacionalizmit serb dhe nacionalizmit shqiptar, madje edhe aleancën mes tyre. Nacionalizmat ballkanase, serb, grek, shqiptar nuk mund të mos jenë legjitimë në sytë e Perëndimit kur përpjekjet e tyre janë të drejtuara për t’ u mbrojtur nga rreziku neo-otoman. Historia na mëson se parrardhësit e serbëve, grekëve, shqiptarëve bënë gabime fatale kur nënvlerësuan fillimisht rrezikun otoman dhe madje menduan se mund t’ i përdornin otomanët kundër njëri-tjetrit. A mos ndoshta historia ka rezervuar një kapitull të ngjashëm që pret të shkruhet për serbët, grekët dhe shqiptarët e shekullit XXI? Rreziku ekzistencial për tre nacionet ballkanase është aq i lartë saqë ata nuk mund t’ i lejojnë vetes që të presin se ç’ kahje do të marrë historia. Kështu, në 2089, serbë dhe shqiptarë mund të festojnë së bashku në 700 vjetorin e Betejës së Fushë-Kosovës, krenarë se fituan atje ku paraardhësit e tyre humbën, krenarë se arritën që të mësojnë nga humbja e paraardhësve të tyre.
Në shekullin XV Kruja ra në duart e otomanëve në 1479, 20 vjet pas kryeqytetit serb Smederevo (1459). Në shekullin XXI mund të ndodhë e kundërta, Tirana të bjerë nën kontrollin neo-otoman 20 vjet para Beogradit. A do të ketë shumë rëndësi kjo e parë në retrospektivë nga shekulli XXII. Nacionalistët serbë dhe shqiptarë kanë mundësi që të bashkohen para katastrofës, ose pas saj, si emigrantë në kryeqytetet e Europës, ashtu si Vuk Karaxhic takohej shqiptarët në kafeteritë e Vienës në fund të shekullit XVIII.
Zbatimi i planit serb për ndarjen e Kosovës do të lehtësohet ose vështirësohet varësisht konceptit që ka Serbia për ndarjen. Pyetja është nëse Serbia e shikon ndarjen si mënyrën për zgjidhjen përfundimtare të konfliktit historik serbo-shqiptar, sipas modelit gjermano-francez, apo si pjesë të agjendës historike serbe për shpërbërjen e nacionit (kombit) dhe të shtetit shqiptar, në emër të aspiratës historike serbe për të dalë Serbia në Detin Adriatik? Në përgjigjen e kësaj pyetjeje, një premisë përcaktuese është ajo që ka të bëjë me kontekstin gjeopolitik në të cilin Serbia e shikon ndarjen e Kosovës. Ndarja mund të arrihet dhe të funksionojë vetëm nëse bëhet fjalë për pajtim mes Nacionalizmit Serb dhe Nacionalizmit Shqiptar, ashtu si pajtimi franko-gjerman ishte një pajtim mes nacionalizmit gjerman dhe atij francez. Pasiqë nacionalizmi gjerman dhe ai francez dështuan që ta sundojnë Europën në konflikt mes tyre, dhe të gjendur përballë rrezikut të përbashkët ruso-komunist, vendosën që të pajtohen për të dominuar Europën e bashkuar.
Në rastin serbo-shqiptar, nuk bëhet fjalë që dy nacionalizmat të pajtohen për sundimin e Ballkanit, madje as të atij perëndimor, por për interesin e përbashkët për mbrojtjen përballë Turqisë neo-otomane, e cila ka shpallur ambicjet e saj për finlandizimin e Ballkanit. Marrëdhëniet mes Serbisë dhe Turqisë neo-otomane sot në dukje janë shumë të mira, aq sa mund të thuhet se marrëdhëniet serbo-turke nuk kanë qenë kurrherë kaq të mira që prej vitit 1435 kur Sulltan Murati II u martua me princeshën serbe Mara, vajzën e despotit të Serbisë, Gjuragj Brankoviç, me ç’ rast u arrit deri tek aleanca serbo-otomane. Por pushtimi i Serbisë nga Imperia Otomane erdhi në 1459, do të thotë 24 vite pas kësaj martese politike. Kjo të josh që të bësh një parashikim historik sipas shembullit të Princit Bismarck. Dy vjet pasi Perandori gjerman Wilhem II e pati larguar Bismarck-un nga pushteti, në takimin e fundit që patën këta të dy, ish-kancelari i hekurt e paralajmëroi sundimtarin se:
“Jena erdhi njëzet vjet pas vdekjes së Frederikut të Madh; shkatërrimi do të vijë njëzet vjet pas vdekjes sime nëse gjërat shkojnë kështu”. (Alan J. P. Taylor, “Bismarck: the man and Statesman”, “Alfred A. Knopf”, New York 1969, f. 264)
Bismarck këtu e kishte fjalën për Betejën e Jenës të vitit 1806, ku Prusia u mund nga Franca e Napoleonit, me ç’ rast Prusia kapitulloi dhe ra nën tutelën e Francës. Prognoza e Princit Bismarck rezultoi të ishte çuditërisht e saktë. Bismarck vdiq në 30 korrik 1898. Gjermania nënshkroi armëpushimin në Luftën e Parë Botërore, në 11 nëntor 1918. Pra katastrofa erdhi 20 vjet e 102 ditë pas vdekjes së Princit Bismarck! Lideri serb Sllobodan Millosheviç, në 1989, në celebrimin e 600 vjetorit të Betejës së Fushë-Kosovës, dha të kuptohet se Serbisë i duhej të luftonte përsëri për t’ u mbrojtur nga rreziku turko-islamik. Në fakt, vetëm pak kohë pasiqë Millosheviç mbajti këtë fjalim, Presidenti turk Ozal foli për botën turke nga Adriatiku në Murin e Madh Kinez, çka u quajt Neo-Otomanizëm. Në 2001, në kohën që Millosheviç arrestohej dhe dërgohej në Hagë një studiues turk, Ahmet Davutoglu, botoi librin me titull “Thellësia strategjike: pozita ndërkombëtare e Turqisë”, që është elaborat i Neo-Otomanizmit. Millosheviç duket se kishte gjithë të drejtën që në 2006, para vdekjes të profetizonte si Bismarck: “Beteja e Fushë Kosovës e vitit 1389 erdhi 34 vjet pas vdekjes së Stefan Urosh IV (Stefan Dushan), në 1355. Katastrofa do të vijë e shumta 34 vjet pas vdekjes sime”.
Nëse liderët e sotëm dhe të ardhshëm serbë e kuptojnë këtë gjë, atëherë do të arrihet deri tek aleanca e nacionalizmit serb dhe nacionalizmit shqiptar, përballë rrezikut të përbashkët neo-otoman. Serbia duhet ta kuptojë se nëse në shekullin XXI ky vend do të gjendet përsëri përballë një rreziku jetik neo-otomano-islamik, nacionalizmi shqiptar do të jetë aleati i domosdoshëm i tij. Nacionalizmi shqiptar ka rrënjë skënderbegase, çka e bën atë në thelb antiislamik dhe armik të çdo trajte të re të otomanizmit. Serbia duhet ta kuptojë se nëse ardhmëria i ka rezervuar Serbisë një luftë të re për t’ u mbrojtur nga mësymja neo-otomane dhe islamike, nacionalizmi shqiptar do të jetë avanposti i kësaj lufte. Në rezistencën ndaj mësymjes neo-otomane në shekullin XXI popullsia që praktikon Islamin në Ballkan, qoftë boshnjake apo shqiptare, është armiku i përbashkët nacionit serb dhe atij shqiptar, i nacionalizmit serb dhe atij shqiptar. Ideologu i Neo-Otomanizmit, Davutoglu, i cilëson popullsitë “mbetje otomane” si bazën e politikës neo-otomane në Ballkan. Madje Davutoglu, në librin e vet nuk heziton që të shprehet hapur se xhamitë, tyrbet, medreset në Ballkan janë fortesa të strategjisë së Turqisë neo-otomane për depërtim atje: “Çdo xhami e shembur në Ballkan, çdo institucion islam i pakësuar, çdo element tradicional islam i asgjësuar në kuptim kulturor janë nga një gur themeli i shkulur prej ndikueshmërisë përtejkufitare të Turqisë në këtë zonë. Tashmë Turqia është e detyruar të prodhojë politika të mesme alternative që t’ i zënë vendin politikës së emigrimit të shndërruar në simbol të braktisjes së plotë. Është e pashmangshme që në themel të këtyre politikave të mesme të zërë vend mbajtja gjallë e kulturës otomano-islame në Ballkan”.(Ahmet Davutoglu: “Thellësia strategjike: pozita ndërkombëtare e Turqisë”, Shtëpia botuese Logos-A, Shkup 2010, f. 80-81)
Këto fjalë nuk i ka shkruar një njeri i çfardoshëm, por ai që një vit pas botimit të librit të tij, në 2002, u bë këshilltari për politikë të jashtme i kryeministrit turk, dhe që pas shtatë vitesh në këtë post u bë ministër i Punëve të Jashtme të Turqisë, post të cilin e mban dhe sot. Sipas këtij shtetari turk, institucionet religjioze, ato që quhen Bashkësitë Islame në Bosnjë-Herzegovinë, Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Serbi, me xhamitë e tyre, me muslimanët praktikues në këto vende, përbëjnë një aset strategjik neo-otoman. Kjo do të thotë se çdo musliman praktikues boshnjak dhe shqiptar është një ujk neo-otoman (ujku i Anadollit ka qenë për të krishterët simbol i otomanit). Përderisa doktrina neo-otomane nuk filloi me Davutoglu, i cili ishte vetëm elaborues i saj, por filloi me Presidentin “laik”, Ozal, duhet pritur që ajo të mos marrë fund me largimin nga pushteti të Davutoglu dhe Erdogan, por libri i Davutoglu të mbetet një manual për shtetarët turq në shekullin XXI. Në këto rrethana, urtësia gjeopolitike dhe gjeostrategjike këshillon një luftë preventive kundër bastioneve neo-otomane në Ballkanin Perëndimor. Serbia për shkak të ngarkesës historike që ka nga lufta në Bosnjë-Herzegovinë dhe Kosovë në dekadën e fundit të shekullit XX nuk mund ta ndërmarrë një luftë të tillë. Por nacionalizmi shqiptar mund ta ndërmarrë këtë luftë në Shqipëri, Kosovë dhe pjesën shqiptare të Maqedonisë, e cila do të jetë një luftë për deislamizimin total të trojeve shqiptare nëse ka mbështetjen edhe të nacionalizmit serb dhe të atyre qarqeve europiane që po bëhen gjithëherë e më të vetëdijshme për rrezikun neo-otoman dhe islamik në përgjithësi. Nacionalizmi shqiptar ka legjitimitetin për ta bërë këtë luftë se bartës të tij kryesorë janë njerëz si unë, pasardhës të atyre shqiptarëve të krishterë që u kthyen me dhunë në Islam gjatë pushtimit otoman. Islami ballkanas është bërë një version malinj i Sheherzades së përrallave të Njëmijëenjë netëve. Derisa tregon cdo ditë nga një përrallë të re për vlerat dhe tolerancën e tij, për kohën e artë otomane të mirëkuptimit religjioz, ashtu që të shpëtojë ekzistencën e vet, në anën tjetër punon paprerë për revanshin neo-otoman.
Nacionalizmi serb duhet ta kuptojë se në shekullin XXI aleanca me nacionalizmin shqiptar është e domosdoshme për të. Kjo aleancë është e nevojshme që Serbia dhe Shqipëria të vazhdojnë të ekzistojnë në 700 vjetorin e Betejës së Fushë-Kosovës, në 2089. Tekefundit çka ishte Beteja e Fushë-Kosovës në 1389. Atje Shqiponja e Bardhë serbe dhe Shqiponja e Zezë shqiptare, duke mos qenë në gjendje që të fluturonin për shkak se krahët e tyre qenë lënduar nga luftrat mesveti, dolën përballë Ujkut të murrmë të Anadollit, i cili nuk e pati të vështirë që t’ i shqyente. Por Shqiponja e Bardhë dhe Shqiponja e Zezë, nëse ushqejnë njëra tjetrën do të fuqizohen për të fluturuar dhe goditur Ujkun neo-otoman, ashtu siç dinë që të bëjnë shqiponjat. E gjithë kjo duket e vështirë që të ndodhë, por shqiponjat guxojnë. Mes Shqiponjës së Bardhë serbe dhe Shqiponjës së Zezë shqiptare qëndron mullënja (fjala “Kosovë” do të thotë “mullënjë”, një lloj zogu i zi). Mullënja mund të bëhet flija për celebrimin e aleancës së Shqiponjës së Bardhë dhe Shqiponjës së Zezë, zogu i mallkuar që do t’ i mbajë ato në një letargji historike deri kur të bëhen përsëri pre të ujkut të murrmë neo-otoman të Anadollit.
Nacionalizmi serb mund të ndërmjetësojë edhe për pajtimin mes nacionalizmit shqiptar dhe nacionalizmit grek. Greqia, e cila është vendi që më së shumti i është ekspozuar rrezikut neo-otoman, duhet të zgjedhë, nëse do pak më tepër tokë në Shqipërinë e Jugut, çka nuk duket që të jetë e nevojshme për një vend që ka 132 000 km² dhe një popullsi të plakur prej 11 milion banorësh, apo dëshiron një aleat të rëndësishëm në luftën kundër rrezikut neo-otoman. Do të jetë një ironi e madhe historike nëse Greqia arrin që ta marrë atë pjesë të Shqipërisë së Jugut që e quan “Vorio-Epir”, për të rënë pastaj Greqia nën sundimin neo-otoman! Nacionalizmi shqiptar është i kënaqur me një shtet shqiptar me rreth 50 000 km² të përbërë nga Shqipëria e sotme, Kosova dhe Maqedonia perëndimore. Ky shtet shqiptar do të bëhet avanposti i luftës preventive kundër neo-otomanizmit, me mbështetjen e vendeve fqinje dhe të Europës së vetëdijësuar për rrezikun islamik.
Pajtimi i nacionalizmit serb me nacionalizmin shqiptar do të zgjidhte dhe problemin e serbëve dhe shqiptarëve të Malit të Zi. Në Mal të Zi sot 30% e popullsisë janë deklaruar si serbë etnikë, por kjo shifër është definitivisht më e lartë, se shumë punonjës të administratës, policisë, ushtrisë janë detyruar që ata dhe familjet e tyre të deklarohen si malazezë që të mos humbin vendin e punës. Aleanca e serbëve dhe shqiptarëve në Malin e Zi do t’ i jepte fund iluzionit të ekzistencës së Malit të Zi si një shtet shumëetnik, që është bërë në dëm të serbëve dhe të shqiptarëve.
William Blake ka thënë: “The eagle never lost so much time, as when he submitted to lern of the crow”. Nuk është e nevojshme që për aleancën e nacionalizmit shqiptar dhe nacionalizmit serb të binden masivisht serbët dhe shqiptarët, mjaft që të binden ata që mund t’ i venë gjërat në lëvizje, në mënyrë vendimtare. Në Serbi njerëzit natyrisht se egërsohen kur dëgjojnë fjalën “nacionalizëm shqiptar”, por çka është sot nacionalizmi shqiptar, ai është kusht i domosdoshëm për mbijetesën e Serbisë në shekullin XXI! Pajtimi është një sfidë për shqiponjat, zogjtë vetmitarë, të cilët nuk durojnë madje as njëri-tjetrin. Pajtimi serbo-shqiptar, i cili para së gjithash do të jetë një pajtim i dy nacionalizmave, ka si parakusht pajtimin e intelektualëve nacionalistë. Do të ishte e dëshirueshme që një zë autoritar në Beograd, p.sh. Dobrica Cosic, i njohur si Ati i Nacionit Serb, t’ u bënte jehonë ideve të tilla. Pse të mos ndodhë kështu? Unë personalisht dëgjoj më me kënaqësi këngët e reperëve serbë për betejat e serbëve kundër terroristëve islamikë në Bosnjë-Herzegovinë, se kinse kënga atdhetare “Kënga Jonë” e grupit “Jericho” nga Prishtina, e mbushur me turqizma. Natyrisht se unë pres që shumëkush do të më thotë se Dobrica Cosic ka thënë këtë dhe atë për shqiptarët. Unë e di se çka ka thënë Cosic për shqiptarët. Por unë e di se shqiponjat guxojnë të kapin majat, dhe pajtimi serbo-shqiptar është një majë e historisë, e denjë për shqiponjat që të guxojnë. Eagle dare, siç thotë fjala. Cosic më mirë se cilido serb e ka të qartë se pajtimi serbo-shqiptar, pajtimi mes nacionalizmit serb dhe atij shqiptar, do të jetë një pajtim mes Serbisë së Shenjtë dhe Shqipërisë së Shenjtë- Cosic e di mirë se çka duan të thonë këto dy fjalë.
“Nacionalizëm” sot është një fjalë e keqe në fjalorin zyrtar politik ndërkombëtar. Por ekzistenca e Neo-Otomanizmit bën legjitimë ekzistencën e nacionalizmit serb dhe nacionalizmit shqiptar, madje edhe aleancën mes tyre. Nacionalizmat ballkanase, serb, grek, shqiptar nuk mund të mos jenë legjitimë në sytë e Perëndimit kur përpjekjet e tyre janë të drejtuara për t’ u mbrojtur nga rreziku neo-otoman. Historia na mëson se parrardhësit e serbëve, grekëve, shqiptarëve bënë gabime fatale kur nënvlerësuan fillimisht rrezikun otoman dhe madje menduan se mund t’ i përdornin otomanët kundër njëri-tjetrit. A mos ndoshta historia ka rezervuar një kapitull të ngjashëm që pret të shkruhet për serbët, grekët dhe shqiptarët e shekullit XXI? Rreziku ekzistencial për tre nacionet ballkanase është aq i lartë saqë ata nuk mund t’ i lejojnë vetes që të presin se ç’ kahje do të marrë historia. Kështu, në 2089, serbë dhe shqiptarë mund të festojnë së bashku në 700 vjetorin e Betejës së Fushë-Kosovës, krenarë se fituan atje ku paraardhësit e tyre humbën, krenarë se arritën që të mësojnë nga humbja e paraardhësve të tyre.
Në shekullin XV Kruja ra në duart e otomanëve në 1479, 20 vjet pas kryeqytetit serb Smederevo (1459). Në shekullin XXI mund të ndodhë e kundërta, Tirana të bjerë nën kontrollin neo-otoman 20 vjet para Beogradit. A do të ketë shumë rëndësi kjo e parë në retrospektivë nga shekulli XXII. Nacionalistët serbë dhe shqiptarë kanë mundësi që të bashkohen para katastrofës, ose pas saj, si emigrantë në kryeqytetet e Europës, ashtu si Vuk Karaxhic takohej shqiptarët në kafeteritë e Vienës në fund të shekullit XVIII.
muj me ba.
