Aktuelles
Von:
  • Herzlich Willkommen im Balkanforum
    Sind Sie neu hier? Dann werden Sie Mitglied in unserer Community.
    Bitte hier registrieren

Ohrid-Debar-Aufstand

Ilan

Ilan

eminency
Per Zufall auf das Thema gestossen und wurde noch nicht durchgekaut. Albaner und Bulgaren (oder doch Mazedonier?) zusammen gegen die serbische Herrschaft.

Der Ohrid-Debar-Aufstand (mazedonisch: Охридско-Дебaрско вoстание, bulg. Охридско-Дебърско въстание) war ein von der Inneren Makedonisch Odrinischen Revolutionäre Organisation organisierter Aufstand der lokalen bulgarischen und albanischen Bevölkerung im Westen von Wardar Makedonien, der heutigen Republik Mazedonien, gegen die neue serbische Herrschaft im Land. Der Aufstand fand im September 1913 zwei Monate nach dem Ende des Zweiten Balkankrieges in der Region um Debar, Struga und Ohrid statt. Anführer der Aufständischen waren Milan Matow, Petar Tschaulew, Pawel Christow und Anton Schibakow.
Nach zwei Wochen langen Kämpfen gegen die 100.000 Mann starke reguläre Serbische Armee war der Aufstand blutig niedergeschlagen. Nach Berichten der internationalen Kommission der Carnegie Endowment for International Peace wurden viele bulgarische Intellektuelle verhaftet oder erschossen und eine Anzahl von Dörfern niedergebrannt. Über 25.000 Albaner flohen nach Albanien und über 30.000 Bulgaren nach Bulgarien.

Ohrid_Banner1.jpg


Ohrid-Debar-Aufstand

Was ist hier los, warum ist hier nicht von den Mazedonier die Rede?
 
ALB-EAGLE schrieb:
bulgaren und albaner eben

makedonen sind doch griechen ?
Zum Vergrößern anklicken....

„Во Дебар востанието веќе беше кренато. Ноќта на 11 септември окружниот управител Кирковиќ се извлече од градот заедно со митрополитот Варнава и со другите чиновници и се упати кон Охрид. Гледката беше колку пријатна, толку страшна, кога гледа човек како разјарениот народ од сите околни села, вооружен кој со што имал, трча кон градот и оттаму кон село Горенци каде очајно се бореа српските војници. Секој беше уверен дека победата е на страната на народот, не само затоа што беше поброен од војската, туку и затоа што беше мотивиран и беше готов да се фрли во оган, макар и со празни раце.

Дебар ликуваше, Македонското знаме се вееше на секој прозорец. Двеста-триста заробени србски војници тивко без никој да ги вознемирува, ги водеа низ градот. Други ги прибираа убиените и ранетите меѓу кои видов еден офицер, кој, според сведочењето беше погоден со седум куршуми. Народот весело и гордо се движеше по улиците и секој се загледуваше по ќошињата со цел да најде некој убиен војник и да му го земе оружјето.“

.....

На 13 септември востаничките чети влегуваат во Охрид. За ова во своите мемоари Чаулев пишува:

„Од пред извесно време се обединивме со Албанците и со македонските Албанци, но тие како народ се лесно избувливи, па избрзавме со востанието. За востанието не сме виновни ние, колку србските предизвикувачки дејствија, кои едноставно беа неиздржливи. На 1 септември народот очекуваше да се отворат училишта, но видовме дека тоа веќе не се наши. Црквите опустеа зашто никој не сакаше да влезе во нив кога ќе чуеше дека внетре има србски поп, а посебно не сакаа да чујат за владиката Варнава. Кога се случи анексијата, Србите ги разурнаа сите џамии. Трговијата сосема опусте. Нашиот селанец порано купуваше ока сол за еден грош, сега треба да даде шест гроша. За нецела година народот оголе. Нема работа тука но никого не пуштаат да оди во странство. Неколку србомани во градот се се' и сешто. Казните и тепањето станаа сосема вообичаена работа. Честа и животите на луѓето се во рацете на тие луѓе.“

Quelle
 
Du musst dich einloggen oder registrieren, um hier zu antworten.
Zurück
Oben