Životopis Veleža po maticnim knjigama, pocinje 26. juna 1922. godine. Rođen je, zaista na poljani, kod Sjevernog logora. Evo njegovog prvog rukovodstva:
Predsjednik: Anđelko Vlaho
Podpredsjednik: Ranko Slijepčević
Prvi sekretar: Borivoje Janjoš
Drugi sekretar: Ljubomir Basta
Za prvog kapitena tima izabran je Lazar Radic. Nakon osnivanja i odobrenja klupskih pravila, Velež igra prijateljske utakmice. Startovao je sa ekipom:
Marko Vucijak, Ljubo Zrimsek, Savo Turanjin, Mile Pavic, Lazar Radic, Milan Rajkovic, Bogdan Tepsic, Ranko Slijepcevic, Branko Turanjanin, Savo Medan i jedan jos nepoznat covjek iz Srbije, koji je u Mostaru trazio posao.
U prvim danima svog života Velež je odmjeravao snage s lokalnim rivalima, ali i onim iz drugih gradova. Godine 1924. finalista je olimpijskog turnira u Mostaru. Vec u sezoni 1934./35. ubraja se među kvalitetnije bosanskohercegovacke klubove. Bivao je i privremeno zabranjivan njegov rad. Jos okrutniju sudbinu dozivio je 1940. Tada su Veležova vrata bila zapecacena! To se dogodilo poslije utakimce sa podgorickom Crnom Gorom, igrane na godisnjicu (1. septembra) napada Hitlerovske Njemacke na Poljsku, iza cega su uslijedile demonstracije i parole poput "Dole fasizam".
Marta 1945. Velež je, poslije gotovo petogodisnjeg prislinog mirovanja, obnovljen. Najprije se takmicio u Oblasno-Podsaveznoj, zatim Republickoj, Trecoj i Drugoj, da bi napokon 1952. postao clan Prve savezne lige. Premijera u toj eliti igrana je u Mostaru protiv Crvene Zvezde, a u tom timu Rodjenih bili su:
Žarko Barbaric, Mensud Peko Dilberovic, Dane Prajo, Anton Bolfek, Hamdija Cemalovic, Vlado Sliskovic, Muhamed Mujic, Hasan Sirle Momic, Haldun Leo Hrvic i Slavko Hudarin.
Među najboljim su bili samo jedno ljeto.
Velež se u prvoligase vratio u sezoni 1955./56. I od tada se u ovoj konkurenciji bio udomacio. Igrao je sve do takmicarske 1991./92., da bi aprilskim ratom 1992. okoncao svoje vojevanje u tom drustvu. Najvece uspjehe u prvenstvu drzave ostvario je u sezonama: 1972/73, 1973/74 i 1987/88. Sva tri puta bio je vicesampion. Titula prvaka mu je najbliza bila 1973/74, ali od nje ga je odvojila samo gol razlika. Na kraju jesenje etape 1987./1988. ciljnu vrpcu presjekao je prvi.
Rodjeni su cetiri puta bili finalisti Kupa Jugoslavije. Dva puta su osvojili veliki srebreni trofej. Do prvog su stigli 1981. Tada su pod dirigentskom palicom asa Milosa Milutinovica, izborila trinaestorica velicanstvenih:
Enver Maric (kapiten), Avdo Kalajdzic, Aleksandar Micic (Momcilo Vukoje), Dubravko Ledic, Vladimir Matijevic, Veselin Durasovic, Dragan Okuka (jedan gol), Blaz Sliskovic, Vahid Halilhodzic (2), Adnan Mededovic, Vladimir Skocajic (Mirsad Mulahasanovic).
U finalu je pobijedjen sarajevski Zeljeznicar 3:2. Trebalo je da prodje pet godina da Veležovci ponovo ispijaju sampanjac, slaveci drugi trijumf u Kupu. Tog suncanog maja 1986. s velikim srebrenim peharom pocasni krug su optrcali:
Vukasin Petranovic, Drazenko Prskalo, Goran Juric, Nenad Bijedic(2), Vladimir Matijevic (kapiten), Ismet Sisic, Sead Kajtaz, Vladimir Skocajic, Predrag Juric(1), Anel Karabeg (Vladimir Gudelj) i Semir Tuce.
Njihov strateg bio je Dusko Bajevic, a u finalu je savladan zagrebacki Dinamo sa 3:1.
Velež je prvi put bio finalista Kupa 1958. Akteri toga dogadjaja bili su: Zdravko Brkljacic, Mensud Dilberovic, Meho Handzic, Zdravko Rodin, Nikola Benco, Kruno Radiljevic (kapiten), Milan Maksimovic, Franjo Dzidic, Omer Orucevic, Sefik Alajbegovic i Milorad Lazovic. Tada je ekipu vodio Radomir Cabric, a protivnik je bila Crvena Zvezda. Rezultat je bio 0:4 za Zvezdu.
Posljednje ucesce Rodjenih u Kupu bilo je 1989. Igrali su:
V. Petranovic, Mili Hadziabdic, Ismet Sisic(Ahmed Gosto), Ivica Barbaric, Veselin Durasovic, Ibro Rahimic, Zijad Repak, Zdenko Repak (Damir Cerkic), Predrag Juric, Anek Karabeg i Semir Tuce (kapiten).
Predvodio ih je Zarko Barbaric, a protivnik je bio Partizan 6:1.
Rodjeni su sest puta izlazili na zvanicnu evropsku scenu: cetiri puta u Kupu Uefa, dva puta u Kupu pobjednika kupova. Najuspjesnije su ucestvovali od jeseni 1974. do proljeca 1975. kada su stigli do cetvrtfinala Kupa UEFA. Do tada su eliminisali moskovskog Spartaka, zatim becki Rapid i oholi Derby County, da bi sa golom manjka (1:0, 0:2) stali u holandskom gradu Enshendeu protiv Twentea. A u tom cvrstom koracanju po Starom konitinentu dres Veleža su nosili:
Slobodan Mrgan, Miomir Meter, Dzemal Hadziabdic, Marko Colic, Boro Primorac, Vladimir Pecelj, Jadranko Topic, Vahid Halilhodzic, Dusko Bajevic, Franjo Vladic, Momcilo Vukoje,
zatim Slavko Njegus, Mirsad Mulahasanovic, Dubravko Ledic, Marijan Kvesic, Milidrag Hodzic, Dragan Okuka, Ahmed Glavovic predvodjeni strategom Sulejmanom Sulom Repcom. Godine 1988. Velež je stigao do osmine finala Kupa Uefa, s trenerom Zarkom Barbaricem.
Velež je bio finalista Srednjoevropskog kupa (1975) i pobjednik Balkanskog kupa(1981). Ucestvovao je i u Rapan kupu (1962. i 1963.). Rodjeni su imali i nekoliko uspjesnih turneja po inostranstvu. To su, prije svih, one dvije: po Srednjoji Juznoj Americi, odnosno po Dalekom istoku i Australiji.
Godine 1989. u cetvrtom jurisu (finalisti i 1969, 1977, 1987.) i juniori Veleža osvojili su Omladinski kup Jugoslavije. Pobjednicki trofej nada bio je u rukama Nenada Dzidica(kapiten), Siniše Spaića, Slavena Muse, Zvonimira Matkovića, Dražena Madunovića, Sanina Pintula, Nikole Jokisica, Asmira Dzafica, Nikole Jurčica, Damira Vucica(Marina Pusica) i Armina Begića, a njihov trener bio je Salem Halihodzic.
Mostar i Velez od 1965. do 1992. bili domacini najuglednijeg evropskog turnira u zimskom razdoblju. Za to vrijeme na djelu je vidjena 31 ekipa među kojima i 16 stranih-dvije reprezentacije i 14 klubova. Na stadionu pod Bijelim Brijegom, na toj reviji, ucestvovali su timovi iz Austrije, Mađarske, Ceske, Rumunije, Njemacke, Svajcarske, Poljske, Irana, SSSR-a kao i s prostora bivse Jugoslavije, izuzev iz Makedonije. Rodeni su na svom tradicionalnom turniru bili prvi cak 15 puta.
Kada se prica o Velezovim zvijezdama i sarmerima, svakako je nezaobilazna cuvena mostarska fudbalska skola. Rodeni su u slavnim danima i godinama bili prepoznatljivi po svom imidzu. Leprsava, mastovita, otvorena i ofanzivna igra. Takvim poimanjem fudbalske vjestine plijenili su poklonike najpopularnijeg sporta na svim stadionima tadasnje drzave, ali i onim evropskim i drugim. Ko se ne sjeca i ko ne pamti velemajstore loptanja, fudbalske boeme-sarmere Halduna-Lea Hrvica, Sulejmana Repca, Muhameda Mujica, Duska Bajevica, Franju Vladica, Jadrana Topica, Momcila Vukoje, Blaza Sliskovica, Vladimira Skocajica, Vladimira Matijevica, Semira Tuce, Seada Kajtaza i one koji su, na njima specifican nacin, cuvali mrezu mostarskog kluba - Zarka Barbarica, Gordana Irovica, Ivana Curkovica, Envera Marica, Vukasina Petranovica.
U Velezu je stasao veliki broj drzavnih reprezentativaca, clanova svih selekcija. Neki su to postali jos u dresu maticnog kluba. I ovaj je spisak dugacak. U A reprezentaciji igrali su:
Enver Maric, Boro Primorac, Dzemal Hadziabdic, Blaz Sliskovic, Vladimir Matijevic, Ivica Barbaric, Sead Kajtaz, Muhamed Mujic, Dusko Bajevic, Franjo Vladic, Vahid Halihodzic, Predrag Juric, Semir Tuce i Meho Kodro.
Još za vrijeme ratnih dejstava, 1994. godine, entuzijasti u napola okupiranom Mostaru uspjeli su reorganizovati rad kluba, koji je za vrijeme rata protjeran iz svojih prostorija i sa stadiona. Odigravane su prijateljske utakmice, a 1995. krenulo se sa odigravanjem Prve lige Bosne i Hercegovine. Nažalost, 2002. godine Velež je napustio Premijer ligu, i već tri godine takmiči se u Prvoj ligi Federacije, gdje u dosadašnja dva nastupa oba puta zauzeo drugu poziciju i ostao na korak do plasmanau društvo najboljih.
jetz ein sieg und?wo seit ihr den das land gibt es erst seit paar monaten ihr habt doch gar keine nationalmanschaften erst ein mal leute sammeln?habt ihr schon einen matsch als nationalmanschaft gehabt?ausser handball und wasserball
