Aktuelles
  • Herzlich Willkommen im Balkanforum
    Sind Sie neu hier? Dann werden Sie Mitglied in unserer Community.
    Bitte hier registrieren

Weltkulturerbe - Griechenland

Ja die griechische Kultur und Sprache sind unglaublich reich und vielfältig. Ich habe auch die griechische Sprache größtenteils durch Zeitungen und Tv- Sender erlernt, denn zu Hause reden wir leider größtenteils Deutsch.

Aber wir Griechen müssen endlich einmal von dieser übertriebenen Vergötterung der griechischen Antike wegkommen. Wir sehen immer nur unsere glorreiche vergangenheit, so hemmen wir uns selber etwas großartiges in der Gegenwart und in der Zukunft zu erschaffen.
Griechenland besteht nicht nur aus Geschichte sondern auch aus jungen kreativen Köpfen der Zukunft!

Du darfst nicht den Fehler machen und die Antike vergöttern, denn dadurch verkennst du den Sinn der Hinterlassenschaften. Ohne aus der Vergangenheit zu lernen, läufst du Gefahr die selben Fehler zu machen.



Hippokrates

ΥΓ. Εγώ αγνοώ εδώ και καιρό τους σκοπιανούς.
 
Was heisst dieses verfluchte "spait" - spit ?!?!

Griechenland....Hat schon viel hinter sich, das beweist die Vergangenheit. Und es wird noch viel vor sich haben, doch richtig gesagt, das >Jetzt< spielt die Rolle.
Dennoch sollten wir eines und einiges aus der Vergangenheit lernen. Die griechische Vergangenheit war zivilistisch, technisch und militärisch gesehen eine ruhmreiche. Das beweist, dass es die Griechen immerwieder schaffen können, etwas neues, kreatives und schönes aufzubauen, dafür sollten wir uns ALLE einsetzen, jeder einzelne Grieche trägt zur Verantwortung dessen bei.

Der glanz Griechenlands spiegelt sich in der Geschichte & Gegenwart Europa's - Ein weit vorangeschrittener Kontinent.
 
GREEKBEAUTYsmall.jpg

Διαβάστε το για να συνειδητοποιήσετε ότι έχουμε ένα απίθανο, ένα απίστευτα καλό "εργαλείο" που αν μάθουμε να το χειριζόμαστε σωστά θα μας ανοίξει τα μάτια και την σκέψη. Θυμίζουμε ότι σκεπτόμαστε με λέξεις...

Η γλώσσα μας

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις (οι οφθαλμοφανείς μόνο) είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.... στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή, φιλότιμο κ.ά. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι»για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω»που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος - κρίνω» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορικής πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο carκαι το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι\' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω.Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το "άγαλμα" ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση τους θεούς) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη "σχήμα"μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statuaαπό το Ελληνικό «ίστημι»που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwellστο αθάνατο έργο του «1984»,απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.


Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή».Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ\' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, τους οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. Οι διάλεκτοι της Ελληνικής διδάσκουν . . .

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
 
Το «πειρούνι»για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω»που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Εδώ πρέπει να αντιβώ διότι δεν επαρκεί αυτή η ετυμολογία. Το σημερινό πιρούνι προέρχεται από το περόνιον και την σημερινή περόνη.



Ιπποκράτης
 

[h=1]Η ΝASA αντιγράφει αγγεία της αρχαίας Ελλάδας για τη μόνωση των διαστημοπλοίων της[/h]
15.07.2012 12:20
0 Σχόλια

  • [SUP]-[/SUP]A [SUP]+[/SUP]A






Το περίφημο μελανό υάλωμα των αττικών αγγείων που κανείς ως τώρα δεν έχει καταφέρει να μιμηθεί, προσέλκυε το ενδιαφέρον των επιστημόνων της NASA, οι οποίοι ενδιαφέρονται να το αναπαράγουν και να το χρησιμοποιήσουν για τη μόνωση των διαστημοπλοίων τους,
Όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, το υάλωμα αυτό είναι ουσιαστικά ένα νανοϋλικό με ιδιαίτερες μηχανικές και χημικές ιδιότητες και η NASA αναζητά σε αυτό τα μυστικά που θα μπορούσαν να τη βηθήσουν να βελτιώσει την ανθεκτικότητα των κεραμικών που χρησιμοποιεί για τη μόνωση των διαστημοπλοίων της.
Σύμφωνα με τις έρευνες, το μυστικό της ανθεκτικότητας βρίσκεται στο άργιλο, που υπήρχε σε αφθονία στο ελληνικό χώμα και προμήθευε στους κεραμείς τις πρώτες ύλες για να πετύχουν ένα υάλωμα εξαιρετικής αντοχής και ποιότητας.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αλκαλοαργιλοπυιτικό γυαλί, με νανοκρυστάλλους μαγνητίτη, , το οποίο έχει υψηλό οξείδιο του αργιλίου, το οποίο συμμετέχει στη διαμόρφωση του γυαλιού εξίσου με τηο οξείδιο του πυριτίου, γεγονός που του προσδίδει μεγάλη ανθεκτικότητα στη διάβρωση και ιδιαίτερη μηχανική αντοχή.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η NASA αποφάσισε να στραφεί στα μυστικά της αρχαιοελληνικής κεραμοποιείας προκειμένου να βελτιώσει τις δικές της τεχνολογίες.
 
Irgend so ein schlauer sagte mal: "Es gibt nur zwei Tage im Jahr, an dem Du nichts machen kannst! Gestern und Morgen!"
 
[h=2]Himmlisch – aber allzu menschlich[/h]München - Die Antikensammlungen am Königsplatz erzählen in der Schau „Die Unsterblichen“ von den Göttern Griechenlands.
654258359-artemis-herrin-draussen-artemis-orthia-dargestellt-typisch-heiligtum-sparta-625-vchr.9.jpg
Artemis: Die „Herrin des Draußen“ ist als Artemis Orthia dargestellt, typisch für ihr Heiligtum in Sparta (625 v.Chr.).

„Sie waren weder allmächtig noch allwissend, noch omnipräsent“, sagt Florian S. Knauß, der neue Chef der Antikensammlungen und der Glyptothek am Münchner Königsplatz. Und er meint damit „Die Unsterblichen – Götter Griechenlands“, wie die Ausstellung heißt, die jetzt das gesamte Erdgeschoss der Antikensammlungen ausfüllt und auch in der Glyptothek gegenüber etwa in einem Kultbild oder einem zunächst vergöttlichten, später aber radikal umgemodelten (weil verpönten) Nero präsent ist. Denn Götter können stürzen: Deswegen endet das Katalogbuch mit dem heraufziehenden Christentum. Beliebt, gebraucht oder eben eher weniger verehrt sind die Götter ohnehin. So war Kriegsgott Ares für die Griechen nicht die erste Wahl – ganz im Gegensatz zu den Römern.
In der eigentlichen Präsentation begrüßen den Besucher draußen eine goldene Athena-Statue, sozusagen im authentischen Erscheinungsbild, drinnen die Haupt-Überlieferer der Götterwelt: Homer und Hesiod. Dieser hat sich viel mehr Mühe gemacht als der sagenumwobene Sänger. Über 300 Götter hatte Hesiod aufgelistet und sich noch entschuldigt, dass er nicht alle kenne, erzählt Knauß. Aber keine Angst, von himmlischen Heerscharen wird man in der Ausstellung nicht niedergestreckt.
Zunächst wird der Betrachter mit der überschaubaren Gruppe der Olympier bekanntgemacht. Große Textfahnen in Rot und Weiß versuchen, jedermann die bekanntesten Unsterblichen näherzubringen, die auf dem Berg Olympos wohnten: Ehepaar/Geschwister Zeus (Göttervater) und Hera (zuständig für die Ehe), deren Geschwister Poseidon (Meer) und Demeter (Wachstum), dann die Zeuskinder – nicht immer mit seiner Frau – Athena (Wissenschaft), Aphrodite (Liebe), Hephaistos (Handwerk), Dionysos (Wein, Theater), die Zwillinge Artemis (Jagd) und Apollon (Kunst), Ares (Krieg) und Hermes (Götterbote).
Da der Glaube der Griechen sich nicht als Buchreligion festigte, ist die Bildsprache – wie die Mythen selbst – flexibel und vielgestaltig. Und dass die hohen Herrschaften als Vorbilder taugten, konnte niemand glauben. Weswegen zum Beispiel Platon die diversen Geschichten mit Blick auf die Jugend gern zensiert hätte. Spott, Zweifel, Leugnung, all das zogen sie durchaus auf sich. Trotzdem stärkten sie die Polis (Gemeinschaft), und wer daran wirklich gefährlich rüttelte, wurde, wie Sokrates, zum Tod verurteilt. Die vielen, vielen Gottheiten waren Ansprechpartner in allen Lebenslagen. Egal ob für den Feldherrn oder den Handwerker, das Mädchen oder den Bauern.
Google-AnzeigenMS EUROPA 2- FamilienMehr Lifestyle, Exklusivität und Entspannung: Für die ganze Familie. www.mseuropa2.de/Katalog
Sie haben Schulden?Kredite abgelehnt? Geld Probleme? Wir helfen in jeder Situation ! www.Schulden-Hilfe.net




Über allen thronte Zeus, und so ist dem Göttervater auch der Auftakt der Schau gewidmet. In Statuetten, Vasenbildern bis hin zu Schutzplatten für die Pferdestirn ist der Donnerer anwesend, und zwar in seinen verschiedenen Aspekten. Eine wunderfein gearbeitete spätarchaische Bronze zeigt ihn natürlich erst einmal als den Blitzeschleuderer. In der Senke eines Öllämpchens gibt er den König auf dem Thron, der mit großer Geste gebietet – so klein die Darstellung ist, so fabelhaft wird der Imposante herausgearbeitet. Daneben gibt es den gütigen Götterpapa mit Löckchenbart, den unparteiischen Richter/Schlichter oder bloß den Blitz allein als Verzierung des erwähnten Pferdeschutzes.


Bei all den Geschichten, die sich mit den Göttern auftun, sollte der Besucher aber nicht die Kunstwerke selbst vergessen. Die Glyptothek/Antikensammlungen bieten sie uns in verschwenderischer Fülle und Qualität aus den eigenen Beständen, ergänzt durch Leihgaben. Etwa das Kuriosum eines Zeuskopfs mit Widderhörnern. Da ist der Grieche mit seinem altägyptischen Kollegen Amun-Re verschmolzen. Ähnliche Metamorphosen machen viele der Unsterblichen durch, schon allein wegen der langen Zeitspanne, in der sie angebetet wurden. Die kleine Artemis Orthia aus Bein mutet in ihrer Strenge und Idolhaftigkeit fremd und fern an, und in der Tat gibt es hier einen Brückenschlag zum Orient. Die Göttin begegnet uns jedoch genauso als eine Art Engel, der die Tiere schützt, und schließlich als das sportive, beschwingt dargestellte Jagd-Mädchen, als das wir sie in der Regel kennen.
So lassen sich an jedem Unsterblichen mehrere Facetten ausmachen – und gerade das nutzten die Künstler der antiken Jahrhunderte, um ihre Fantasie spielen zu lassen. Da wird sogar der finstere etruskische Unterwelt-Kerl Charun ganz schön hinterfotzig verspottet, indem man sein Gesicht zur Witz-Tasse umformt. Das Schwelgen in Ideen zeigt sich richtig heftig, wenn man im nächsten Saal den „niedrigeren“ Gottheiten begegnet – aber zum Glück nicht allen 300 Unsterblichen. Aber so ein Berggott, als kleiner Berg in Bronze geformt, ist schon entzückend. Und wie die Wandelbarkeit von Thetis (Feuer, Löwe), Achills Mutter, zu ihrer Gestalt hinzugemalt ist, zeugt von Schmunzelhumor. Der ist weniger präsent bei den Göttern und ihren Geschichten, wenn sie nur feierlich beisammensitzen, strafen oder gar gegen die bösen Giganten kämpfen. Lustig wird’s erst wieder bei den diversen Liebeständeleien. Zeus ist natürlich wieder vorn dabei: von Europa über Leda bis Ganymed.
Wie Griechin und Grieche ihre Unsterblichen anbeteten, erfahren wir im heiligen Bezirk von Delphi. Ein Modell schildert die Örtlichkeit, Abgüsse vergegenwärtigen berühmte Votivstatuen wie den Wagenlenker. Zu sehen sind ebenso all die kleinen Gaben aus Blei oder Ton, die sich auch die Ärmeren leisten konnten. Und es gibt, wie in unseren Wallfahrtskirchen, Votivsymbole für die Zipperlein vom Gedärm bis zum Auge. Ob die Unsterblichen geholfen haben, wissen wir nicht – allzu menschlich waren sie auf jeden Fall.
Simone Dattenberger
Bis 7. Juli 2013,
 
Ich würde gerne wissen ob die Exponate verliehen, oder wie die meisten widerrechtlich über die Jahrhunderte entwendet wurden.




Hippokrates
 
Zurück
Oben