Za XVII stoljece u Crnoj Gori su karakteristicne pojacane akcije pravoslavne crkve na sirenju pravoslavlja medju crnogorskim plemenima i one su imale izuzetne rezultate. Sima Milutinovic pise da je cetinjski vladika Ruvim preveo u pravoslavlje Kuce, Drekalovice i Bratonozice, “tako da je iz tih plemena malo ko ostao katolik, da ih (katolika) u Zeti i Moraci 1635. godine nije vise bilo od hiljadu lica i da je oko 200 (dvjesta) Bjelopavlica ostalo u katolickoj vjeri. Piperi, koji su 1610. godine bili katolici, vec sredinom XVII stoljeca presli su u pravoslavlje. Govoreci o tom vremenu i pojavi, Andrija Bogdani je zapisao: “Da su pravoslavni isto toliko protivnici katolika koliko i Turci...”
Sasvim je izvjesno da su akcije pravoslavne crkve u Crnoj Gori na pravoslavizaciji katolickog stanovnistva bile istovremeno i akcije protiv dalje islamizacije Crnogoraca. O tome ima podataka, istina, izrazenije u narednom stoljecu i to kod siromasnog dijela muslimanskog stanovnistva. No, u svakom slucaju to je ostavilo traga na proces dalje islamizacije i usporilo je, ali islamizacije je bilo i u XVII stoljecu iako ne u onom stepenu kao u nekim drugim oblastima. Tako je 1619/1620 godine 6-7.000 ljudi oko Sutjeske i 90 (devedeset) porodica Bjelopavlica primilo islam. U to vrijeme je u prizrenskoj oblasti sa katolicanstva preslo u islam 3.000 lica, a Petra Masarek obavjestava Rimsku kuriju, 1624. godine, da dvije trecine bosanskog stanovnistva cine muhamedanci.
Na teritoriji danasnje Srbije tada je bilo brojno, a u gradovima izricito vecinsko muslimasko stanovnistvo. U izvjestaju Frana Leonardija iz 1640. godine pise da u Skadru i okolini zivi dvadeset hiljada (20.000) katolika ali da nemaju biskupa pa “nije cudo sto su Markovici primili islam, nemoguci vise podnositi dazbine i terete”.
Tokom XVII stoljeca Primorje sa zaledjem imalo je nesto specificniju situaciju u pogledu islamizacije. Tamo u juzno-jadranskim gradovima bila je evidentna islamizacija. Navodi se da je 1631. godine, za potrebe tamosnjeg muslimanskog zivlja, pretvorena u dzamiju crkva sv. Marije iznad Bara. Usljed mletackih napada na Bar 1649. godine, bilo je izlozeno neprilikama tamosnje katolicko stanovnistvo. Od 5.000 barskih katolika ostalo ih je 1663. samo 2.000. Mnogi su stradali, pobjegli, a brojni su oni koji su primili islam i pravoslavlje.
Sasvim je izvjesno da su akcije pravoslavne crkve u Crnoj Gori na pravoslavizaciji katolickog stanovnistva bile istovremeno i akcije protiv dalje islamizacije Crnogoraca. O tome ima podataka, istina, izrazenije u narednom stoljecu i to kod siromasnog dijela muslimanskog stanovnistva. No, u svakom slucaju to je ostavilo traga na proces dalje islamizacije i usporilo je, ali islamizacije je bilo i u XVII stoljecu iako ne u onom stepenu kao u nekim drugim oblastima. Tako je 1619/1620 godine 6-7.000 ljudi oko Sutjeske i 90 (devedeset) porodica Bjelopavlica primilo islam. U to vrijeme je u prizrenskoj oblasti sa katolicanstva preslo u islam 3.000 lica, a Petra Masarek obavjestava Rimsku kuriju, 1624. godine, da dvije trecine bosanskog stanovnistva cine muhamedanci.
Na teritoriji danasnje Srbije tada je bilo brojno, a u gradovima izricito vecinsko muslimasko stanovnistvo. U izvjestaju Frana Leonardija iz 1640. godine pise da u Skadru i okolini zivi dvadeset hiljada (20.000) katolika ali da nemaju biskupa pa “nije cudo sto su Markovici primili islam, nemoguci vise podnositi dazbine i terete”.
Tokom XVII stoljeca Primorje sa zaledjem imalo je nesto specificniju situaciju u pogledu islamizacije. Tamo u juzno-jadranskim gradovima bila je evidentna islamizacija. Navodi se da je 1631. godine, za potrebe tamosnjeg muslimanskog zivlja, pretvorena u dzamiju crkva sv. Marije iznad Bara. Usljed mletackih napada na Bar 1649. godine, bilo je izlozeno neprilikama tamosnje katolicko stanovnistvo. Od 5.000 barskih katolika ostalo ih je 1663. samo 2.000. Mnogi su stradali, pobjegli, a brojni su oni koji su primili islam i pravoslavlje.
.... alles in allem habe ich dort überhaupt nicht den Eindruck, mich in Serbien zu befinden 
