Ich wette 1mrd$ das er jetzt behauptet das alle Mazedonier wären.
Ich hab 1mrd$ gewonnen
Ne mal jetzt im ernst Zoran such mal nen Arzt auf
Schwachsinn,
bei Dushan hab ich gar nichts behauptet, oder zumindest noch nicht
Poztzzzzzzz :mk1:
[h=1]Истерувањето на Нимиц од Атина значи дека Грција се враќа на позициите од 1991[/h]
Македонија треба да го зграпчи вистинскиот момент за радикален пресврт во својата политика и спорот за името од политичкиот да го префрли на правниот терен.
По минатонеделното фактичко истерување на Нимиц од Атина, неформално се покажа реафирмирањето на грчкиот преговарачки стил дефиниран уште со наметнувањето на спорот за името во 1991 година.
Во дневниот брифинг од 23 јули 2014 година, Фархан Хак од канцеларијата за односи со јавноста на генералниот секретар на ООН соопшти, меѓу останатото, дека посредникот Метју Нимиц ќе биде во Скопје на 28 и 29 јули и во Атина на 30 и 31 јули. Притоа, Нимиц согласно протоколот на ООН, во пресрет на посетите експлицитно изјави „ќе поминам две деноноќија во Скопје и во Атина со државниот врв на двете земји“. Во овој контекст,Нимиц на 28 и 29 јули оствари средби/преговори со државниот врв во Скопје, по што замина за Атина каде на 30 јули оствари средба/консултации со грчкиот министер за ндаворешни работи и веднаш се врати за Њујорк.
Овие навидум процедурални разлики за редоследот на средбите или актерите, доведуваат до отворање на пошироки суштински прашања.
Така, посетата на Нимиц на Атина беше прикажана во нормална светлина завиткана во соодветна дипломатска обланда, иако фактички дојде до негово истерување истиот ден по неговото пристигнување во Атина, каде речиси незабележително дојде и си замина. Овие видливи промени во однесувањето и промените во носителите на однесување во рамките на грчкиот преговарачки стил на фактичко истерување на Нимиц, без да се сретне со нивниот државен врв согласно официјалната агенда на ООН, сигнализира и дава на знаење за барање за нови концесии од грчка страна и враќање на нејзината доминантност во спорот за името.
Настрана фактот што грчкото минирање на протоколот на ООН преставува голема навреда и за Светската организација, бидејќи, во својство на посредник во спорот со името се јавува ООН во целина во чие име тоа го прави генералниот секретар како врховен административен службеник, кој, следствено, го поставува соодветното лице како личен, специјален претставник. Значи, во крајна линија, Нимиц ја претставува не личноста на шефот на Организацијата како таква, туку, преку него, Организацијата во целина како медијатор во спорот.
Како што спомнав, истерувањето на Нимиц е всушност реафирмирање на грчката преговарачка техника дефинирана во 1991 година, која се сведуваше на тоа што, Грција уште на самиот почеток претпочиташе мошне добра тактика на т.н. високо отворање наметнувајќи почетна позиција многу поекстремна отколку што се има расположение да се прифати, одејќи на варијанта - колку предметот на преговарање е поекстремен, толку поголеми се изгледите дека тоа навистина што се сака ќе се смета за компромис. Во случајот тоа беа екстремните грчки изјави и залагања дека во името на македонската држава во никој случај не може да стои зборот Македонија.
Во овој контекст, со Лисабонската декларација на ЕЗ од јуни 1992, со која е побарано од Македонија да изнајде име кое нема да го содржи зборот Македонија, всушност се покажа дека грчката тактика во тој момент ги постави основите за евентуален грчки триумф преку политичко-дипломатските техники. Оттука, Грција не пропушта да ја истакнува наводната големата отстапка, замислете, се согласиле да ни дозволат да го користиме во нашето име зборот Македонија, бидејќи не требало да заборавиме дека првичната нивна заложба била во никој случај да не се содржи зборот Македонија во нашето државно име. Затоа, велат Грците, доволно ќе било само да додадеме некоја придавка или додавка на името.
На ваквиот грчки приод од наша страна во тоа време се прави кардинална грешка со промовирање на тактика на екстремна кооперативност, чиј есенцијален елемент е фактот дека води помалку грижа за резултатот отколку за самиот процес. Македонскиот државен врв недозволиво се согласи сите отворени прашања, вклучувајќи го и проблемот со името, да бидат предмет на преговори, преминувајќи преку фактот дека името на една држава е нешто за што всушност во никој случај не може да се преговара. Со ваквата погрешна преговарачка техника направиме брзопотезни отстапки на согласност за срамниот прием во ООН со име различно од државното име прифатено од народот, промена на Уставот, знамето..., со што се доведовме во ситуација на своевидна истрошеност на значајните адути во битката за името. Истовремено, Македонија ја слабееше својата позиција и поради крупните грешки и погрешните проценки и политики на домашните актери, на што во голема мера му кумуваа внатрешните политички надмудрувања и интриги, доминацијата на личниот над државниот интерес, незнаењето, тајната дипломатија, разузнувачкото „приклештување” на одредени битни домашни актери, извршената кадровска диверзија во најчувствителните државни органи и слично.
Со еден збор, несфатливо е како е можно во тоа време македонскиот државен врв да не развие доволен капацитет за апсолутниот минимум што може да го прифати во смисла дека РМ е подготвена да направи компромис во врска со другите прашања само доколку Грција го прифати нашето име.
Како и да е, политичко решение во спорот за името ќе има доколку во меѓувреме некоја од страните отстапи од сопствените позиции кои се сведуваат на суштинскиот интерес на Грција да изврши национална асимилација и обезличувањето на Македонците, и реалниот интерес на Македонија да го одбрани името/идентитетот.
Патем, Македонија мора да научи и да се охрабри да го зграпчи вистинскиот момент за радикален пресврт во својата политика (последното истерување на Нимиц е еден во низата елементи во оваа насока) и спорот за името од политичкиот да го префрли на правниот терен и на тој начин преку меѓународно-правните механизми што стојат на располагање да дојде до употреба на уставното име во ООН.
Меѓутоа, доколку Македонија и понатаму опстојува на решение преку политичко-дипломатски техники, потребна е извесна модификација на преговарачкиот стил во смисла дека едностраните средби на македонскиот државен врв со Нимиц ги слабеат нашите позиции и ја признаваат грчката доминантна положба, и дека хорскиот повик од македонскиот државен врв за вмешување на голема сила во спорот за името е погрешен тактички приод кој може да доведе до несакани последици.
Не е на одмет да споменам дека сериозно сомневање предизвикува и стручниот капацитет на надворешно-политичките советници на македонскиот државниот врв. На пример, како поинаку да се протолкува недоветната изјава на претседателот Иванов во емисијата на Миленко Неделковски дека Резолуцијата 817 нема правно значење и оттука не постоела можност за оспорување пред Меѓународниот суд на правдата (МСП) бидејќи судот ќе ја отфрлел иницијативата. Со ваков одговор, студентите кај мене не би добиле преодна оценка, бидејќи внимателната анализа на општото меѓународно право и правото на ООН покажува дека има основа за поставување барање пред МСП во смисла: „Дали барањето на РМ да се дозволи употреба на името „Република Македонија“ во рамките на ООН е во согласност со меѓународното право“, или, пак, „Дали во случајот со приемот на РМ во ООН било прекршено правото на ООН од страна на Генералното собрание и Советот за безбедност со формулирањето на два дополнителни услова спротивно на членот 4 од Повелбата кој ги определува условите за прием“. Во овој контекст, изјавата на Иванов повторно го отвора и прашањето за хендикепот со незнаењето во македонската политика присутен во дведецениската историја на спорот за името.
При приемот во ООН ни беа поставени два дополнителни услова, а во тој момент Македонија не знае дека постои советодавно мислење на МСП од 1948 година, според кое, на државите не смеат да им се поставуваат дополнителни услови за прием, или, кога по само два месеца од усвојувањето на Уставот, веќе на 6 јануари 1992 година прифативме брзопотезна измена на Уставот со што се откажавме од грижата за македонското малцинство во соседните земји, иако подоцна некаде во 1995 година излезе дека истите членови што се изменија во македонскиот устав, всушност ги содржел и грчкиот устав со кои се определувала грижата за Грците во соседните земји, а Македонија не знае за овие исклучително силни аргументи во тоа време.
Као и да е, едно е јасно. Преговорите за името не се игра на среќа заради што е потребен преговарачки модел, принципи и техники за одбрана на името како прашање од највисок национален и државен интерес.
77% Albaner in Shkup!
In diesem Dokument kann man erkennen, dass im Jahr 1943 die Mehrheit der Bevölkerung von Shkup (Skopje) Albaner waren.
Laut der Statistik lebten im Jahr 1943 140 000 Menschen in Shkup, wovon 108 000 Albaner waren, der Rest sind Minderheiten wie Bulgaren, Türken und Serben.
