Ein Lied der Albaner von Morea - wie lebendig sie die Geschichte in Liedern festhielten
Të këndonnë ndë arbërishte,
Ç ishtë gluhë trimmërishte,
Ç eflit nafarhu Miauli
Bocari, dhe gjithë Suli.
Duav diev ndë mal,
si të pa siprë ndë kal,
ufsheh bërdha ndë në re,
të ndritonjësh ti ndë dhe.
Kur ti vinje ka Tatojë,
Hëna dil ka Jmitojë,
tuke shtif sit e te pa,
ndrito për mua ti të tha.
Drita je çë sperëndon,
lulea e lulevet çë mblon
vendetë ka merudhi,
kado vete e kado rri.
Parnithi një krino nxuar,
e ka marudhia e hovë,
erdh një Dhuk e na emuar,
e ekev ndë Peterhovë.
Lulea e lulevet me fletë
bërdha ndë pallat jë vetë,
kur hin bërdha ndë një gardh,
ka gjithë luletë ti sbardh.
Drita luan ndë diamant,
çel e shqep ndë një perlandë,
bërdha ndë si tënd çë luan
edi vetëm aj çë ruan,
të sglidh më të mirën vajzë
për ti shkon ndë glisht unazë.
Ketu e tri milë vjet,
vasillopuv nëk uvjet,
të mos ngjitej ati lart,
të shih Lenënë ndë Spart
Lenënë çë njer pastaij
ka të bukurit e saij,
një çë dh asajë i pëlqev
vasillopuv e rrëmbev.
Pastaij ka tri milë vjet,
na uleshe ti ç i glet
Lenesë, ndë kurm ndë si,
ndë t ecurë ndë bukuri.
Ndai menate del një ifth,
çë strros natën e embif,
për posh dheft e sjell ditë,
pra ja thonë Afrëditë.
Ti je aij ifthi çë na sjell
ditënë kur del si diell,
ka pallati, e na rruse
ndë në horë, si një nuse,
me të tëmë me të tatë,
e të mblonmë me uratë.
Vjersha ne Shqipen e sotme
Të këndojmë në shqip
që është gjuhë trimërie,
që e fliste admiral Miauli,
Boçari, dhe gjithë Suli.
Doli dielli në mal,
si të pa sipër në kalë,
u fsheh brenda në re,
të ndriçohesh ti në dhe.
ndrito për mua ti të tha.
Kur ti vije nga Tatoi,* ( mal në Atikë)
Hëna dilte nga Imitos,* ( mal në Atikë)
duke hedhur sytë e të pa,
ndriço për mua ty të tha.
Drita je që sperëndon,
lulja e luleve që mbulon,
vendet nga kundërmimi,
nga do vete e nga do rrish.
Parnis* një zambak nxori, (mal në Atikë)
e nga aroma e hollë,
erdhi një duk dhe na e mori,
dhe e çoi në Petërburg.
Lule e luleve me fletë
brenda në pallat je vetë,
kur hyn brenda në një gardh,
nga gjithë lulet ti zbardh.
Drita luan në diamant,
çel e shqep në një perlandë,
brenda në sy tënd që luan?
E di vetëm ai që ruan,
të zgjedhë më të mirën vajzë
për ty shkon në gisht unazë.
Këtu e tremijë vjet,
princeshë nuk u gjet,
të mos ngjitej atje lart,
të shihnin Lenën në Spartë (Helena e Trojës)
Lenën që njeh pastaj
nga të bukurit e saj,
një që asaj i pëlqeu
princi e rrëmbeu.
Pas tremijë vjetësh,
na uleshe ti që i ngjan
Lenës, në trup, në sy,
në të ecur në bukuri.
Ndaj me natë del një yll,
që shtron natën e mbyll,
për poshtë dheut e sjell ditë,
pra ja thonë Afërditë.
Ti je ai yll që na sjell
ditën kur del si diell,
nga pallati, e na zbret
në qytet, si një nuse,
me të tëmë me të tatë,
e të mbulojmë me uratë.