Du bist echt fehlinformiert, überprüf mal deine Quellen. Opstina Bijeljina pred agresiju brojala je nesto malo manje od 100 000 stanovnika, od cega je Srba bilo preko 60000, ostalo Bosnjaci, uz neznatan procenat Hrvata i ostalih. Grad je brojao oko 35000 stanovnika, a Bosnjaci su cinili vise od dvije trecine. Osim grada, jos 10500 Bosnjaka je zivjelo u Janji, koja je udaljena desetak km od Bijeljine, a bila je u sastavu opstine. Sva sela opstine Bijeljina bila su iskljucivo naseljena srpskim stanovnistvom. Na prvim izborima SDS je odnio apsolutnu pobjedu. Netom posle toga, pocinju i prvi problemi, osnivanje SAO Semberija i Majevica, smjene bosnjackih direktora isl. U to vrijeme, svakako je pocelo i naoruzavanje srpskog stanovnistva i priprema za predstojecu agresiju, gdje ce Bijeljina biti prva na udaru. Od pocetka 92, situacija se jos vise zateze, srpski ekstremisti pokusavaju sa raznim provokacijama u gradu, medjutim u Bijeljini zestokih momaka Bosnjaka nikad nije nedostajalo, jos od Hamdije Nidzarinog. U gradu je postojala organizacija Patriotske lige, ali je grad bio okruzen desetinama tenkova. U noci 31. marta bacena je bomba na bosnjacki kafic, sto je oznacilo pocetak puskaranja po gradu, a vec ujutro je Arkan sa jedinicom osvanuo u Bijeljini i teror je krenuo. Arkan je, treba napomenuti, sa jedinicom jos od ranije na podrucju Bijeljine, gdje su navodno obezbjedjivali Pavlovica most na Drini. Epilog arkanovog vojevanja po gradu tih prvih dana je par stotina ubijenih neduznih ljudi, civila. O tome detaljnije u svojim knjigama pise Jusuf Trbic, predratni urednik radio Bijeljine. Ubijani su prevashodno vidjeniji i bogatiji ljudi, prof. Ferid Zecevic, zlatar Hapaka, Asim Fidahic, vlasnik Kazablanke, mesar Redzep Sabanovic, poznati bokser Salko Nagralic Cosa i dr. U prvim danima agresije, takodje, ubijen je veliki broj gradjana albanskog porijekla. Ogroman broj Bosnjaka je vec u prvim danima bjezao glavom bez obzira prema granici, ostavljajuci sve mukom steceno. A prave muke su tek pocinjale za one koji su ostali, otkazi s posla, oduzimanja imovine, uz razne vrste sikaniranja. Mozda je najeklatantniji primjer Nedzada Isabegovica, direktora Muzicke skole, inace rodjenog gospodina, begovskog potomka, koji je uvijek nosio odijelo i kravatu, a kad je zlo doslo, pored otkaza, odredjena mu je radna obaveza da mete ulice, ali on je i dalje nosio kravatu i dok je meo ulice. Svakim danom je Bosnjaka ostajalo sve manje, a od septembra 94. i finisa etnickog ciscenja, u gradu je ostao simbolican broj.
Kad je Janja u pitanju, Arkan je dosao nakon par dana, dok je ispraznio sve bijeljinske sefove. U tih nekoliko dramaticnih dana rukovodstvo Janje je vodilo mucne pregovore sa komandom novosadskog korpusa i lokalnim srpskim stanovnistvom i uvjeravalo ih da im iz Janje ne prijeti nikakva opasnost, kako su njihovi mediji izvjestavali. Dogovoreno je da janjarski Bosnjaci predaju oruzje u stanici policije u Janji, sem lovackog i sportskog naoruzanja, svega nekoliko automatskih pusaka je bilo u Janji, premda su srpski mediji izvjestavali o hiljadama do zuba naoruzanih ekstremista. Dakle, Janja je postala najveci logor otvorenog tipa. Scenario isti, otkazi, oduzimanje vozila, useljavanje srpskih izbjeglica u kuce, a onda pocinju i ubistva. Najgore je bilo kad fasuju negdje na ratistu, pa se vrate da se junace nad golorukim janjarcima. Sasvim je uobicajena slika bila da srpski klinac u carsiji opali samar starijem Bosnjaku, jer su stariji bili prepoznatljivi po beretkama. Kad i pored svih tortura, nisu uspjeli da rastjeraju dobar broj ljudi, koji su zeljeli da sacuvaju mukom stecenu imovinu, u jesen 94. krece nocno odvodjenje od kuca, uz oduzimanje vrijednosti i novca i odvajanje muskaraca u logor, i transport prema Tuzli. U Janji je kraj rata docekalo stotinjak Bosnjaka, s tim da za njih dejton nije bio kraj muka, njihova agonija je potrajala jos nekoliko godina, sve do pocetka povratka
...